نامه امام به خامنه‌ای

یا ایها الذین آمنوا فانظرو بالذوالنعوظ نقی و اعتصموا بالشمقدر و لاتفرقوا (سوره پلنگ، آیه 61)

از امام نقی (ع) به علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی

به تو سلام نمی‌کنم، تویی که می‌گویی سیدی و از نسل ما هستی. نمی دانم پشتت به کدام جد بزرگوار ما می‌رسد، ولی کاش آن شب کنیزش می‌مرد یا ذوالنعوظش می‌شکست و امروز تو حاصل نمی‌شدی.
پیش از این تصمیم داشتم برای فرزندم «بشّار» نیز نامه‌ای بنویسم، اما وی با اقتدا به جد بزرگوارم «علی ابن آب طالبی» چندان خون ریخت که در صدر جدول آدمکشی شانه به شانه علی زد و نشان داد که فرزند خلف ما اهل بیت است و وظیفه‌اش را به خوبی می‌شناسد. اما تو چه؟ هنوز تکلیفت با خودت نیز روشن نیست.
فرزند ناخلفم! می دانم‌که خاندان مطهر ما به طور سنتی با تعقل رابطه‌ی خوبی نداشته است، لاکن باز هم هر چه فکر میکنم متوجه نمی‌شوم که هدفت از مسیری که انتخاب نموده‌ای چیست. تو نه مانند پیامبر اسلام دنبال کنیزکان و غلامان مهرو هستی، نه مانند جدم حسن خلافت را به پولی می‌فروشی، نه مانند حسین خودت را به کشتن می‌دهی تا تکلیف را یکسره کنی، نه مانند سجاد خود را از صحنه کنار می‌کشی. مابقی اجدادم نیز به طریق اولی سرمشقی برای تو نبوده‌اند غیر از پدرم جواد که قدری رفتارت به وی کشیده است.
کاش می شد از تو و اعمالت تبرّی جویم، اما صد حیف که آنچه می‌گویی و آنچه می‌کنی یکسره برگرفته از پندار و کردار جدم رسولولاست.
جدم پیامبر اسلام فرموده‌اند: «الملک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم» یعنی «حکومت با کفر باقی می‌ماند، ولی باظلم خیر»، اما حکومت تو همچنان برقرار است. بنابراین یا تو کافری، یا پیامبر چرند فرموده است، که در هر دو صورت گناهش گردن توست.
البته اگر از حق نگذرم تو احکام همان اسلام عزیز را اجرا میکنی. چنانکه دروغ را تقیه میگویی، خیانت به همسر را صیغه، تجاوز به کودکان را قران و سنت، ترور را شهادت طلبی و قص علی هذا… لاکن بدان که اجدادم را در میان عده‌ای که آنان را نمی‌شناختند، ذره ای آبرو بود و عوام را گمان بر آن بود که عیب از مسلمانی ایشان است. امروز به مدد کوشش تو پشیزی به آنچه می‌گفتیم اعتباری نیست و همگان دانستند عیب از اسلام ماست.
ما با هزار زور و زحمت این سفره اسلام و تشیع را پهن کردیم تا اخلاف ما تا ابد از عواید خمس و زکات بخورند و بیاسایند. لاکن با این گندی که تو زدی دیری نپاید که هرچه ما در بلاد عجم طی هزار و اندی سال رشته کرده بودیم، پنبه شود.
من نیز می دانم ایرانیان ساده دل و زود باورند. اما باورم نمی شود که در قرن بیست یکم کسانی جای پای تو را می بوسند. تویی که از شتر ما کمتری. ما به خمس و زکات ایرانی ها دلخوش بودیم و به زر و سیمی که به گورمان می‌بستند، اما شنیده‌ام تو نفت و گاز آنها را هم تاراج می‌کنی. خونشان می‌ریزی و رأیشان می‌دزدی. از خميني ملعون به عنوان اسوه‌ات نام مي‌بري ولي حتي دستورات اين غاصب را هم به يسار و يمينت حساب نمی‌کنی.
رسولولا كسي را به زور به شعب ابی‌طالب نبرد، اما تو به جهالت و بی‌کفایتی، سرزمینت را از شعب ابی‌طالب هم بدتر کرده‌ای. حال ببینم آیا می‌توانی موريانه‌هایی بفرستي كه بروند قطعنامه‌های تحريم را بخورند و فقط کلمه God از آن ها باقی بماند؟
با این راه که تو می روی، تمام ترس من این است که مردم ایران از اسلام روی گردان شوند و روزی فرا رسد که به مانند صلیبی‌ها یا مجوسی‌ها طهارت کنند.
جدم علی در نامه ای به مالک اشتر گفته: «با مردمت چنان رفتار کن که اگر کسی برای مظلمه نزد تو آمد، بتواند بدون لکنت زبان سخن بگوید.» خوشم می‌آید که نصیحت او را به آنجایت هم نگرفته‌ای.
در ضمن، دست از سر این نوه من بردار و این قدر از این نوه نداشته من برای توجیه کثافت کاریهایت مایه نذار. شنیده ام که رئیس جمهور انتصابی‌ات مدیریت هدفمندی یارانه را به «میتی هیدن» نسبت داده است. به خدای نقی قسم که آن نوه من یارانه را از غائط تشخیص نمیدهد و مدیریت را با «ط» مینویسد. «عسگری کوچولوی» من هیچگاه توانایی تولید مثل نداشت. تو هم اینقدر این ننگ را به ما یادآوری نکن و با اندک آبروی خاندان عصمت و طهارت بازی بازی نکن. الهی قهّار از کمرت بزند با این کارهایت!
به پیروانم بنگر که چه شاد و سرخوشند و چه پاک و زیبارو، و به یارانت بنگر که سیاهپوش و غمبارند و پلید و پلشت. مرا باکی از فردا نیست که یارانم رو به فزونی هستند و آینده ایران و ایرانیان در دست من و یاران من است. تو از فردایت بترس و به عاقبت خود بنگر که جایی برای مردن نخواهی یافت و چشمی در غمت گریان نخواهد شد. از سرنوشت دیگر خودکامگان عالم عبرت بگیر. آیا قذافی را ندیدی که خنجری ما تحتش درید؟ فکر کرده ای ماتحت تو تا ابد در امان است؟

والسلام علی من التبع النّقی
امام نقی (ع)، سامرای معلّی، دی ماه ۱۳۹۰ خورشیدی