وب نوشت ۱: بی‌خدایی که به ارمیا رای داد

در ابتدای این نوشته می‌خواهم تاکید کنم که نظرات ارائه شده در اینجا دیدگاه‌های شخصی من بوده و من به نمایندگی از کسی در کمپین امام نقی صحبت نمی‌کنم و چه بسا که خیلی از دوستان اینترنتی مخالف من باشند. همانطور که اطلاع دارید از چند هفته‌ی پیش برنامه‌ی آکادمی گوگوش آغاز به کار کرده است. من سال‌های پیش ماهواره نداشتم و به همین جهت این برنامه را ندیده بودم. اما امسال بخصوص بخاطر صحبت‌های زیادی که در مورد آن در فضای مجازی، بعضابخاطر حضور یک خانم محجبه، می‌شد آن را تماشا کردم. احتمالا تا الان دیگر حدس زده‌اید که در این نوشته من قصد انتقاد دارم، اما روی صحبت من با این خانم و انتخابشان نیست. من شخصا، با وجود اینکه فردی بی‌دین و مخالف مذهب هستم، از زمانی که این آهنگ را از این خانم شنیدم طرفدارشان شدم و به ایشان رای دادم. چیزی که با شرکت کردن این خانم در برنامه دور از انتظار نبود، ساختن جوک‌های فراوان در فیسبوک بود. با وجود اینکه شاید بعضی از این شوخی‌ها که بیشتر به توهین می‌نمود من را ناراحت می‌کرد اما چون این خانم مسیر شهرت را خودشان انتخاب کرده بودند و با این انتخاب امکان اظهار نظر در مورد خودشان را به دیگران داده بودند، به نظرم اشکالی بر آنها وارد نبود. چیزی که من با آن مشکل دارم این بود که در این مدت بارها در صفحه‌ی کمپین امام نقی در فیسبوک برای این خانم جوک و حدیث ساخته شد. همانطور که گفتم من کاملا این حق را برای دوستان محفوظ می‌دانم. من به شخصه با حجاب مخالف نیستم؛ با حجاب با پسوند «اجباری» مشکل دارم. از این خانم هم تلاشی در جهت تبلیغ و دعوت به حجاب ندیدم. به نظر من مخالفت با حجاب و چادر، مانند مخالفت با پوشیدن جوراب نارنجی می‌ماند. سوال من این است که چرا سطح خودمان را در حد مخالفت با یک تکه البسه و تن پوش پایین می‌آوریم. من نمی‌توانم به خودم بقبولانم که به خاطر حجاب از کسی متنفر باشم. این شاید به این خاطر باشد که افراد عزیزی را در زندگی داشته‌ام که به حجاب مقید بوده‌اند و با اینکه از پوشش‌هایی مانند چادر مشکی خوشم نمی‌آمده ولی سعی کرده‌ام که از بابت پوشش در مورد کسی قضاوت کنم.

من در فیسبوک بعضا دو دسته‌ی معتقد و نامعتقد می‌دیدم که آیه‌ی قرآن می‌آوردند و از این خانم در مورد تناقض پوشش‌اش با آیات می‌پرسیدند که به نظر من این سوال وارد است و اگر ایشان دوست داشته باشند می‌توانند به آن جواب بدهند ولی برایم یک چیز جالب است و آن این است که چرا وقتی کسی مثل آقای رفیق‌دوست یا خاوری دزدی و اختلاس می‌کند کسی آیه و حدیث نمی‌آورد و نمی‌شنویم که کسی بگوید که مثلا خاوری مسلمان نیست. یا وقتی که دانشگاه تهران اردوی مختلط برگزار می‌کند قلب آقای خامنه‌ای به درد میاد ولی وقتی سه هزار میلیارد تومان اختلاس میشه قضیه نباید کش پیدا کنه. همه اینها برای من یادآور این هست که اسلام و ایدئولوژی این حکومت چقدر سطحی و superficial است. اما من به عنوان یک بی‌خدا نمی‌خواهم سطح خودم را به اندازه‌ی اسلام پایین بیاورم. تفتیش عقاید کار من نیست. من نمی‌روم مانند افرادی که در فیسبوک نظر داده‌اند خط‌کش بگذارم و رفتار این خانم را با موازین دینی بسنجم که خودم هم آن را قبول ندارم! چه بسیار من در فیسبوک دیده‌ام که خانمی که عکس پروفایل خودش با حجاب بوده آمده و پایین عکس این خانم بعد از اشاره به «لچک» روی سرشان از حجاب اظهار انزجار کرده‌اند و irony و طنز قضیه را ندیده‌اند! یا یکی از این خانم‌ها (باز هم با حجاب) آمده بود و نوشته بود «من به تو رای نمیدم چون بسیجی‌ها و سپاهی‌ها همه به تو رای می‌دهند»! شما شاید در این محافل نبوده‌اید، ولی واقعا فکر می‌کنید یک بسیجی که به خود اجازه نمی‌دهد شلوار جین بپوشد، چنین برنامه‌ای را تماشا می‌کند؟! من فکر نمی‌کردم اوضاع فکری مردمی که دسترسی به اینترنت دارند هم اینقدر خراب باشد. برای من قابل هضم نیست که چطوری یک نفر با پروفایلش با نام حقیقی می‌رود و در صفحه‌ی «کمپین تجاوز گروهی» ثبت نام می‌کند. یعنی اینقدر مردم ایران هموفوبیک هستند که برای کسی که «همجنس‌باز» یا همجنس‌‌گرا نیست صفحه‌ای درست می‌کنند و بدون شرم اظهار نفرت می‌کنند؟!

شاید بپرسید که چرا این قضایا من را آزار می‌دهد در حالی که خودم حاضر شدم وبلاگی درست کنم و مطالبی را در آن قرار دهم که برای خیلی از مخاطبان این وبلاگ توهین‌آمیز باشد. در جواب باید بگویم که اولا تفاوت اصلی این کار این است که من در مخالفت با یک عقیده که به نظرم مخرب بوده و به وضوح در زندگی خودم تاثیر گذاشته این کار را انجام می‌دهم نه در مقابله بایک شخص حقیقی در مسابقه‌ی آوازخوانی! دوم اینکه من به هیچ وجه نمی‌خواهم که با کارم به کسی اهانت کنم و اطمینان داشته باشید که اگر کشورم اسیر این دین نشده بود به هیچ‌وجه دست به چنین کاری نمی‌زدم؛ همانطور برای مقابله با مسیحیت چنین کاری را نکرده‌ام. من خودم به این امر واقفم که جک ساختن شاید کار پسندیده‌ای نباشد اما به نظرم در حال حاظر شوخی با اسلام یک necessary evil برای بالا بردن جنبه‌ی مسلمانان هست. من خودم زمانی که مدرسه می‌رفتم به بی‌خدایی گرایش پیدا کردم و اعتراف می‌کنم که چیزی که بیشتر از همه پروسه‌ی کافر شدن من را طولانی کرد ترسم از عذاب الهی بود. یعنی کتاب‌ها و مقالاتی که می‌خواندم برایم منطقی بود و نقد‌هایی که به دین وارد می‌شد را می‌پذیرفتم اما می‌ترسیدم که دچار عاقبت بدی شوم. مخصوصا از نتیجه‌ی کنکور خیلی می‌ترسیدم! پروسه‌ی بی‌خدایی من مثل یک سیستم feedback control بود. اول نماز خواندن را کنار گذاشتم و بعد هم بقیه‌ی فرایض دینی، و همینطور که پیش می‌رفتم منتظر بودم که یک اتفاق بدی برایم بیافتد. اتفاقی که هیچ‌گاه رخ نداد و بالعکس در زندگی ترقی کردم. نتیجه اینکه به نظر من مهمترین هدف این کمپین این هست که به افرادی مثل من در شانزده سالگی‌ام نشان دهد که افرادی هستند که با دین شوخی دستی می‌کنند و زندگی خیلی موفق و راحتی دارند.

یک چیز دیگر اینکه به نظر من خوبی طنز این است که تنفر را گسترش نمی‌دهد. آن دوستی که با آواتار امام نقی میره و پایین عکس آن خانم می‌نویسه «ارمیا گمشو خونتون» نفرت‌پراکنی می‌کند. من در این وبلاگ فحش زیاد خورده‌ام. البته راستش بیشتر به مادر و خواهرم توهین شده است تا خودم. اما تا بحال به شخصیت‌های دینی، از جمله امام‌ها، دشنام نداده‌ام. من تا به حال قرآن آتش نزده‌ام. نه اینکه معذوریتی برای این کار‌ها داشته باشم. من نمی‌خواهم خودم را در سطح مسلمانی پایین بیاورم که کتاب و کتاب‌فروشی آتش می‌زند. من اگر بخواهم دنیا را از شر یک قرآن کم کنم، ترجیح می‌دهم خیلی شیک و تمیز بروم و آن را به یک مرکز بازیافت زباله واگذار کنم. شما standup comedyهای Daniel Tosh را ببینید. این همه با نژاد‌های مختلف شوخی می‌کند ولی کسی به او تهمت نژادپرستی نمی‌زند چون این شوخی‌ها از روی hatred نیست و نفرت‌پراکنی نمی‌کند. من وقتی می‌بینم که یک فرانسوی با یک آلمانی به خوبی همزیستی می‌کند و به او بخاطر رنجی که به وطنش رفته است ایرادی نمی‌گیرد، افسوس می‌خورم که چرا در کشورم اینقدر به اعراب توهین می‌کنند. آن هم بخاطر فعلی که ۱۴۰۰ سال پیش صورت گرفته و دخلی به آنها ندارد. هر چه باشد در وضع فعلی کشور، ایرانی تقصیر بیشتری دارد تا اجنبی. جامعه‌ی مطلوب و Utopiaی من جامعه‌ای که همه بی‌خدا باشند نیست. من دوست دارم در محیطی diverse زندگی کنم که از هر عقیده‌ای در آن وجود داشته باشد، حتی عقاید مسخره. البته به شرطی که بتوانند بدون اینکه تو سر و کله هم بزنند با هم زندگی بکنند. من دوست دارم همونقدر nudist داشته باشیم که زن‌های با برقع و روبنده: خیلی کم!

خوب، الان که نگاه می‌کنم وحشت کردم که چقدر زیاد و پراکنده نوشتم. امیدوارم دفعه بعد اگر خواستم بنویسم مانند این دفعه اسپاگتی نشود!

در همین رابطه این متن را از جادی و این متن را از آلفرد مطالعه کنید.

پ.ن. راستی، تا به حال آهنگ در مدح امام علی را از خانم هایده یا آهنگ امام رضا را از خانم شهره گوش داده‌اید؟ ربنای استاد شجریان را چطور؟ مگر دختر ایشان، مژگان شجریان، با حجاب روی صحنه نمی‌رفت؟ پس چرا به آنها ایراد نمی‌گیریم؟ شما کلیپ ویدئویی آرش و شان پاول را دیده‌اید که حدود ۱۰۰ خانم با بیکینی با ۲ مرد در یک استخر می‌رقصند و می‌خوانند؟ آیا من آن را تائید می‌کنم؟ نه! پس چطور با خودم کنار می‌آیم؟ خیلی راحت: من نه پوشش خانم ارمیا را دوست دارم و نه ویدئوی آرش را. من به راحتی تصمیم گرفته‌ام که روی هر چیزی قضاوت یا judge نکنم. لزومی ندارد که همه به میل من رفتار کنند. اینطوری double standard هم ندارم!